Nu gaat de trip gevoelsmatig echt beginnen. We eten vroeg in de ochtend (we zijn nog altijd extra vroeg wakker door de jetlag) en pakken onze spullen bij elkaar. Gisteravond al afscheid genomen van onze van origine franse gastheer Baptiste (ja dat is echt zijn naam!) dus we kunnen het huis achter ons laten. Op naar Sonora!!

Buiten San Francisco ga je langzaam merken dat je de rust in gaat rijden. Een verademing na de stadsdrukte. Sonora is zo'n 2,5 uur rijden en de tijd vliegt voorbij. Op de hacienda worden we met een biertje (om 11u 's ochtends) hartelijk ontvangen door Fred. Een oud advocaat, 74 jaar en momenteel levensgenieter. Hij verteld alles over zn leven en we krijgen een rondleiding door de hacienda. Een huis vol afrika tierelantijntjes, zelfgemaakte kunst én hoogpolig tapijt. Deze airbnb ervaring is niet meer te overtreffen. Wat een gastheer en wat een omgeving. 10++

Na wat opfrissen kunnen wij uiteraard niet stilzitten en we crossen naar Cavaleras Big Trees. Uurtje rijden, maar das hier heel normaal. Het voelt ook niet als een uur...

In het park nemen we eerst de North trail en zien de gigantische sequoias voor ons. Serieus, je zou er in kunnen wonen zo groot. Je voelt je ook opeens erg klein in de wereld naast. Omdat deze trail maar 1,6 miles was en we in het visitors centre door de ranger nieuwsgierig waren gemaakt naar meer (aan de andere kant van het park zou de grootste boom staan en zou meer wild rondlopen) besluiten we ook naar de andere kant van het park te rijden, waar je de South trail vindt van zo'n 5 miles.

Het pad is goed loopbaar maar soms wat slecht aangegeven. De bomen zijn ook minder indrukwekkend en het is er dichtbegroeid. Hmmm domper. Wel treffen we een hert, eekhoorns en een slang onderweg. En we blijken fout te lopen, waardoor we al snel op het pad terug zitten. Opeens staat Thierry geschrokken stil en fluistert 'beer'. Ik stap naast hem en besef dan dat hij serieus is. We zien 30 meter voor ons op het pad een zwarte beer staan, die ons ook ziet. Holy fuck! Ik was al als de dood er een treffen.... En dat gebeurd ook nog. Van al het wild, treffen wij de grootste! We draaien om en lopen rustig weg. Nou ja, rustig qua tempo. Want van binnen gaat het tekeer. We blijven lopen en lopen. Totdat we denken op veilige afstand te zijn en niet gevolgd te zijn... Esther durft eigenlijk niet terug en we proberen een plan te bedenken. Thierry zegt toch terug te gaan, want een andere manier om daar in het diepe bos weg te komen is er gewoon niet. Pffffffh oke here we go. Pratend (want dat schrikt dieren af) gaan we weer die kant op en exact op dezelfde plek.... Staat meneer beer ook nog. Lekker dan. We blijven kijken en zien hem weglopen. Oke, go! Snel langs dat punt en doorlopen tot we de auto bereiken. Ja mensen, wij waren toch eigenlijk wel heel blij dit overleefd te hebben. Dat was bijna het einde van onze vakantie....

Bij terugkomst bij de rangers, krijgen we te horen dat de beren in het park van een vriendelijk ras zijn. Kortom, denk dat ze toen wij wegreden nog even hard om ons gelachen hebben. Net als Fred, onze gastheer overigens. Want ook die haalde zijn schouders op na ons beren verhaal...

Je hoort het: we hebben het hier beren-gezellig ;-)