Day 13: A place where only angels can land

Op de één of andere manier is uitslapen er niet bij voor ons. Meestal is het rond de klok van 06'n het bed uit. Vandaag is geen uitzondering. Het is 06.30u, St. George, Utah. Zo'n 45 minuten rijden verwijderd van de ingang van Zion National Park.

Vandaag staat de volgende hike op het programma. We hebben ons van te voren goed ingelezen. Het is een hike waar je geen last van hoogtevrees moet hebben. Het is een hike die niet zonder gevaar is. Sinds 2004 hebben zes mensen het leven gelaten doordat ze van de 476 meter hoge berg naar beneden zijn gevallen. Toen de indianen dit gebied ontdekte werd door hun gezegd dat alleen engelen op deze plek kunnen landen. Het geeft deze route de naam "Angels Landing".

Voordat je aan de kilometer lange berg kan beginnen moet je eerst flink wat hoogtemeters afleggen. De paden omhoog zijn stijl en je voelt de kuiten al snel op spanning staan en het branderige gevoel geven van een pittige inspanning. Na een 45 minuten omhoog lopen komen we aan bij de start van Angels Landing. Met Esther heb ik de afspraak gemaakt dat als zij zichzelf niet fijn voelt bij het afleggen van deze laatste kilometer dat ze zich niet hoeft te schamen of het voor mij moet doen. Het is een stukje lopen waar je het hoofd bij moet houden en vooral niet in paniek moet raken. Na een 20 dappere meters kijken Esther en ik elkaar aan. Esther trekt hier de grens, heel sterk en eerlijk. Ze zegt op mij te wachten en dat ik het af moet maken. "Tot zo mop, ik ga nog even op hoogte spelen;-)"

Deze kilometer wordt aan elkaar gerijgd door in de rots geborgde kettingen en kleine metalen paaltjes. Het uitzicht is mooi! Onder mij wordt de canyon gepatrouilleerd door Amerikaanse Condors, een vogel welke bijna was uitgestorven maar door een fokprogramma van uitsterven is gered en nu in verschillende parken zoals Grand Canyon en Zion succesvol is uitgezet. Het is een geweldig gezicht om deze gigantische vogels door de lucht te zien glijden. Aan het eind van de kilometer word ik getrakteerd om een prachtig panoramisch uitzicht over de gehele canyon. Het was het waard!

Terug op veilige grond besluiten Esther en ik nog een andere trail te lopen. Het brengt de kuitjes weer verder op spanning maar ook hier zien wij meerdere roofvogels boven ons hoofd vliegen. Het is een mooi aangezicht waar we beide van genieten. Op de routen terug naar de parkeerplaats blijken we nog niet klaar met hiken. We pakken nog een korte trail van zo'n 3Km welke ons brengt naar een kleine waterval. Met de nadruk op klein. Het seizoen is er niet naar om een volwassen waterval te zijn. Daarvoor moet winter plaats hebben gemaakt voor de lente waardoor sneeuw water wordt, rivieren worden gevuld en watervallen gaan stomen.

De dag zit er weer op. We rijden gelijk door naar Bryce Canyon, onze volgende stop! De route hier naartoe brengt ons over bergpassen welke zijn gelijkenis in aanzicht kent als Zion Park zelf. We checken in ons nieuwe motel welke nog moet worden afgewerkt. De aannemer zal we een neef van de hotelketen zijn geweest:-) Morgen, horseback riding in Bryce Canyon. Voor nu, welterusten...

Day 12 Natte voeten

Camelbag gevuld met 3 liter water, broodjes gesmeerd voor onderweg, reepjes energie gepakt, zonnebrand mee, camera opgeladen, we zijn klaar om te vertrekken! Vandaag op het programma, hiking "the narrows"!

Rond de klok van 7.30 zitten we in de auto onderweg naar Zion. Het is ongeveer 45 minuten rijden van ons motel naar de ingang van het park. Maar voordat het zover is moeten wij ons in het dorpje voor Zion nog laten voorzien van een waterdichte tas, 1 grote houten wandelstok, speciale sokken en waterschoenen! Want.... The narrows is een wandeltocht welke voor zo'n 90% door het water gaat welke qua hoogte varieert tussen net aan natte enkels en klamme pijpen van je boxershort zeg maar.

Ik Zion stappen we op een shuttle bus welke ons door het hele park rijdt naar de laatste stop waar wij eruit moeten om te gaan beginnen aan deze hike, "the temple of Zinuwaha" De hike begint met een 1,5 mijl stuk verhard pad waar ik de voorkeur heb gegeven aan mijn hardloopschoenen. Esther heeft haar vertrouwen al gelegd bij de gifgele waterschoenen. Na 1,5 mijl komen we aan bij het begin van wat naar afloop blijkt, een prachtige wandeltocht door een smalle vallei gevuld met stromend water, veel groen en mooie rotspartijen. Hoe verder wij de kloof ingaan hoe rustiger het wordt. Daar waar wij in het begin deze natte wandeltocht moesten delen met vele, lopen we inmiddels op stukken totaal alleen. Het is een mooi avontuur om samen te beleven en het lopen door het water en tegen de stroming in gaat ons steeds beter af.

Na bijna 5 uur door het water te hebben gelopen en een totale afstand te hebben afgelegd van zo'n 12 Km keren wij terug naar St. George om ons tegoed te doen aan een zelf samengestelde salade, gefrituurde kipstukken en een paar flessen bier van onze nieuwe favoriete supermarkt, Smith's. Morgen staat de volgende hike op het programma. En alleen daar kun je engelen tegenkomen.

Day 11: Saint George of Utah

Leaving Las Vegas today. Wat een opgave is in zo'n groot hotel. We besluiten ons op te splitsen, waarbij Thierry met de grote tassen richting parkeergarage gaat en ik richting receptie voor het uitchecken. Alleen al daarmee heb je het gevoel een halve marathon te hebben gelopen.. Wat ook wel goed is na al die enorme en ongezonde maaltijden.

De reis gaat vandaag richting St. George, vlakbij Zion National Park. 2,5 uur duurt het ditmaal. We rijden het schattige plaatsje rond 13:00u binnen, aangezien we door een tijdzone zijn gereden en het dus opeens een uur later is. Helaas nog te vroeg, want ons uitgestorven Days Inn motel geeft de kamer pas om 14:00u vrij. Dan maar een supermarkt vinden.. En die vinden we! Smits is bij deze uitgeroepen als onze favoriete supermarkt in de US!!!! Met een verse sushi bar, Starbucks en verse saladebar.

De dag wordt verder niet echt nuttig besteed, behalve dan de sushi en biertjes in de avond bij het zwembad van ons motel. Waar je overigens niet in moet gaan zwemmen, want het water ziet er niet ál te schoon uit. Maar voor ons romantische diner prima. Daarna werken we onze reisblog bij. Spannender kan ik het niet maken. Morgen wordt weer actief, Zion. En we hebben besloten waterschoenen te huren en ons in the Narrows van het park te gaan begeven... Nat dus.

Day 10: I make him an offer he can't refuse

Vandaag worden we uitgerust wakker in het king size bed van Ceasers. We hebben deze dag geen wekker gezet met de gedachte wakker te worden wanneer we willen. Het ochtendgloren vat ons om 08.30uur.

We besluiten te ontbijten in een tentje aangeraden door een dame waarbij we zijn ingecheckt de dag ervoor. Ik bestel de lucky number 7, Esther iets anders van de kaart. Wat ons wordt voorgeschoteld is van zo'n grote hoeveelheid dat we moeite hebben het als een ontbijt aan te merken. Pannenkoeken, worst, gebakken aardappels, scrambled eggs, bacon, bagels! Pfffff..... Nadat we klaar zijn met ontbijten zegt Esther tegen mij dat we nog even naar de kamer moeten. Ik antwoord met "moet jij ook overgeven dan??" ;-)

We gaan onderweg naar een outlet shop verder in Vegas. Het heeft weinig om het lijf en gaan er snel vandoor. Mij is iets ter oren gekomen over het maffia museum. Graag ga ik daar naartoe. Aangekomen blijkt het niets voor Esther te zijn en we splitten voor het eerst deze vakantie voor een paar uurtjes onze wegen. Esther gaat naar Freemontstreet, het oude gedeelte van Vegas waar het ooit begon. En ik, ik ga naar de wereld van de georganiseerde misdaad, afpersing, gokken, drugssmokkel, familiemoorden en Tommy guns!

Het museum geeft op een zeer mooie en Amerikaanse manier weer hoe de maffia wereld is ontstaan binnen de grenzen van de Verenigde Staten en gaat dieper in op gangsters als Al Capone, hun relatie met celbs als Frank Sinatra en Merliyn Monroe en laat verschillende moorden tot in detail zien zoals de St. Valentine's Day Massacre.

We sluiten de dag af met biertjes op de bank van onze kamer op de 19e verdieping met uitzicht op een verlicht Vegas. Vegas, we vergeten je niet meer.

Day 9: Sin City

Gut wat gaan we Beatty missen.... NOT! Blij dat we door kunnen zijn we :-)

Na wat zelfgesmeerde bagels springen we de auto in. On to Sin City!!! Het is zo'n 2 uur rijden en het is alleen maar snelweg door dorre vlaktes. Saai maar toch vliegt de tijd tijdens zo'n rit. Waarom voelt dat in NL toch nooit zo?

Na een kleine 2 uur rijden we opeens een stad in, zomaar zit je dan in de voorsteden van Las Vegas. En opeens doemt daar de strip op. Hysterische gebouwen en lampjes, drukte en luxe auto's. En Ceasars Palace, ons hotel, past perfect in dat plaatje. Het blijkt het grootste verblijf van de hele strip en het totaalplaatje straalt alleen maar Romeinse tijd uit. Precies zoals we het ons hadden ingebeeld, maar dan is het in werkelijkheid nog 10x zo groot. Een wandeling van parkeergarage naar incheckbalie duurt dan ook bijna een half uur, inclusief verdwalen in de casino zalen. Een sport op zich!

We gooien er nog een upgrade tegenaan om toch het luxe gevoel te ervaren. Wat inhoudt dat we een 2x zo grote kamer krijgen, inclusief 2 aparte toiletten, dubbele inloopdouche én jacuzzi. Whoehoeeee. Wel krijgen we de tip om niets aan te raken in en op de minibar als we er geen gebruik van willen maken. Aanraken betekent de sensor onder het artikel activeren en dus al te moeten betalen. Een simpel klein doosje pinda's kost al 13 dollar. Je snapt dat we ver weg bleven van dat alles haha.

Snel wat eten in het hotel. We staan te popelen om de strip te verkennen en vergapen ons aan de extreme hotels en alle touristen. En helaas ook weer aan de vele zwervers op straat...

Bellagio toont ieder half uur zijn watershow en dat is toch wel het hoogtepunt van de stad voor ons. Kippenvel als het water meedanst op Tiesto. We kijken elkaar aan en knijpen in elkaars hand. Jaja, even een verliefd geluksmomentje...

Terug bij het hotel duiken we in een van de 7 zwembaden en nemen ons eerste echte ontspanmoment deze vakantie. Pfffffhh. Dan nog even de jacuzzi in op de kamer. Die hebben we natuurlijk niet voor niks.

We besluiten romantisch uit eten te gaan bij McDonald's (Esther kon het niet laten ;) ) en gaan opnieuw de strip verkennen. In de avond is alles mooi verlicht en schitteren de lampjes je tegemoet. Eerlijk? Je weet gewoon van gekkigheid niet waar je moet kijken. De Bellagio trekt weer en we besluiten er 2 watershows te zien. Michael Jackson en een country song dit keer. En met de verlichting erbij is het zelfs nóg mooier dan overdag. Ik wil een achtertuin later met zo'n fontijn!!!!

Tegen bijna middernacht komen we terug op de kamer. Lijkt wel alsof we eindelijk wennen aan het tijdsverschil. Morgen maar weer rustig aan doen. Ook wel ff lekker

Day 8: Where you can boil an egg on the hood of a car

's Ochtends vroeg vullen wij, onze voor nog geen $10,- gekochte koelbox met ijs vanuit de ijsmachine van ons Motel 6. Prima motelletje was het. We laden alle tassen weer in om te vertrekken naar de volgende halte, Beatty is de naam. Het stadje zelf blijkt na aankomst weinig om het lijf te hebben. Maar dat maakt ook niet uit. We zijn met een reden op deze plek aanbeland. Het is de voordeur naar een plek welke door vele locals wordt beschouwt als een locatie waar je niet wil wezen. Waar als je er met autopech staat je in grote problemen kan raken als je niet snel geholpen wordt of helemaal niet gevonden wordt. Een plek welke 86 meter onder zeeniveau ligt en temperaturen boven de 50 graden aan de orde van de dag zijn. Wij gaan naar.... Death Valley!

Death Valley blijkt groot te zijn. Groter dan we dachten. Vele tot de verbeelding sprekende vergezichten, rotsformaties en zoutvlaktes liggen mijlen ver uit elkaar. We beginnen met een prachtige film in het visitor center over het park, het wildleven en de mensen welke er nog wonen. Het geeft ons een goede impressie van wat er te zien is. We besluiten ons te verplaatsen naar "badwater" De plaats zelf bestaat uit een poel ontstaan uit een bron vlak naast de weg. De grote hoeveelheid zout uit de omliggende bekken zorgt er echter voor dat het water in de poel niet drinkbaar is, vandaar de naam "Badwater" (slecht water). In de periode dat wij er zijn is de poel helemaal leeg en levert het prachtige zoutplaatsen op. Om er te komen lopen we zo'n 5 minuten weg van de auto. Man wat is het warm! Het voelt als een sauna waar de mogelijkheid om eruit te stappen voor een koel dompelbad je is ontnomen. Snel schieten we wat foto's en keren weer terug naar onze met airco voorziene Jeep. We besluiten door te rijden naar de volgende bezienswaardigheid, "The Natural Bridges". Om er te komen mag Esther haar innerlijke rallycoureur naar boven laten komen omdat de toegang tot deze Bridge aan het einde van een 2 mijl onverhard pad ligt. De Bridge is mooi om te zien. We lopen omhoog door een vallei om er te komen. Voldoende water drinken is het devies en hou elkaar in de gaten. Na dit natuurverschijnsel te hebben gezien dalen we weer af. In de auto kijken we elkaar bezweet aan. Willen we nog meer zien? Of genieten we nog van Death Valley vanuit de comfortabele positie van een met airco voorziene auto. We gaan voor de tweede optie.

Eenmaal gedoucht en te hebben gegeten ploffen we neer op ons bed en kijken op HBO naar de film Vacation. Het is namelijk nog eventjes wachten tot ik Esther één van de dingen kan laten zien die de meeste mensen nooit zo zullen zien zoals op een plek als deze. Nog voordat de film zijn einde nadert kijk ik naar buiten. "Ja! We kunnen instappen" zeg ik tegen Esther. We stappen in de auto om in de nacht terug te keren naar Death Valley. Zo'n 25 mijl rijden we weg van Beatty via dezelfde wegen welke we eerder die dag hadden gebruikt. Enkel nu zien we niks anders dan hetgeen de lampen van onze auto kon verlichten. Het is daar pikkedonker! En op de gevoed door slechte horrorfilms van vroeger ook best spannend. We parkeren de auto langs de weg om uit te stappen in een donkere wereld. Maar als we omhoog kijken zien we sterren! Zoveel, zo helder zo'n mooi gezicht. Alleen op plekken zoals deze waar geen verlichting in de verre omgeving is kun je sterren nog zien op deze manier. Prachtig! Toch is het ook spannend om op de grond te staan. Veel wildleven in het park wordt s'nachts actief. Prairiewolven en ratelslangen zijn de dieren die je het minst graag naast je auto heb staan terwijl je ze niet kan, zien zo donker dat het is. We besluiten, half hangend buiten de auto, nog een 20 minuten te genieten van dit schouwspel wat zich boven ons hoofd afspeelt om vervolgens weer terug te gaan naar onze veilige haven in Beatty. Morgen, morgen staat Las Vegas op het programma!

Day 7: Wind and cold

We moeten afscheid gaan nemen van Fred en Doris vandaag. We vertrekken al vroeg, want vandaag staat opnieuw Yosemite op het programma en het is Labor Day Weekend. Oftewel, half Amerika rukt uit om naar datzelfde park te gaan. De wekker gaat af om 5:05 uur en beneden aangekomen blijkt Fred speciaal voor ons het ontbijt al klaargezet te hebben. Hij blijft er gezellig bij tot we vertrekken en dan gaan we op pad. Maar we mochten niet weg zonder zijn kaartje en de belofte eens terug te komen. We zijn een stel vrienden rijker!

De rit naar Yosemite gaat voorspoedig en vrij snel zitten we in het park, waar het al druk blijkt. Zoeken naar een parkeerplek achter de Village en op naar de korte trail richting Mirror Lakes. Helaas vinden we geen lake en dus ook geen mirror. De droogte deze zomer heeft het meer zo goed als droog gelegd. Wel spotten we nog een paar hertjes. Na nog een klein bezoekje aan het Visitors Centre gaan we maar door. De Tioga pass op richting Bishop. De tioga pass blijkt werkelijk prachtig en we genieten van de rit. Bovenop de berg, waar we zelf al op ruim 2,6km hoogte zitten, zien we nog steeds hoge bergen om ons heen. Onvoorstelbaar.

Na de bergen komen we al vrij snel langs Mammoth Lakes. Omdat we daar eerst zouden overnachten, maar we die airbnb hebben geannuleerd omdat die gast onbetrouwbaar bleek, zijn we er wel even doorheen gereden. Het blijkt een heus wintersport stadje en even buiten de auto staan is ook bijna niet te doen met ons 's zomerse outfit. Het waait hard en de thermometer raakt amper de 15 graden aan. Niet heel verrassend dat we dus ook gelijk besluiten naar Bishop door te rijden.

Dit blijkt een klein schattig dorpje te zijn met meer fastfood eettentjes dan inwoners. Motel 6 is hier voor ons vrij luxe, met 2 kingsize bedden en een koelkast. Waar een mens al blij van kan worden ;-) Na een burger eten bij Denny's sluiten we de dag af... Ja opnieuw al voor 22u 's avonds

Day 6: Sonora surroundings

Naast Yosemite in de achtertuin, heeft de omgeving van Sonora nog veel meer te bieden. Dus vandaag staan er minder miles op de planning en meer locaties. Na ons vol te hebben gegeten aan het Fred zijn overvloedige ontbijt, stappen we in de auto naar Columbia.

Dit stadje is ontstaan in 1850 tijdens de Gold Rush en is altijd in ere gehouden. Zelfs na enkele brandjes. Terwijl je er rondloopt, verwacht je ieder moment Clint Eastwood op zijn paard... Western sfeer ter top!

Na wat cultuur snuiven rijden we door naar Moaning Cavern Adventure Park. Een diepe grot waarvoor je zo'n 250 treden naar beneden loopt op een oude stalen trap. De gids verteld ons uitgebreid en met wat standaard grapjes over het ontstaan van stalagnieten. Precieze verhaal ben ik alweer kwijt, maar indrukwekkend was het om te zien. For sure. En dan mag je weer 250 treden naar boven (hallo spierpijn van de trail gisteren!) en van een aangename 18gr stappen we buiten weer in een brandend zonnetje van +30gr.

Thierry zoekt bij de Natural Bridges nog even verkoeling in het ijskoude water en dan is het voedsel inslaan om te kunnen eten die avond en morgen lunch te hebben voor de trip naar Bishop. Omdat we daarom ook afscheid moeten gaan nemen van Fred en Doris, drinken we nog wat wijntjes en biertjes met Fred aan de bar. Die sloegen wel in kan ik je vertellen...

Off to bed, de wekker wordt gezet voor 5:05 uur!